Ik deel graag verhalen over wat ik meemaak. Dat gaat natuurlijk niet altijd over presenteren. Deze periode schrijf ik over mijn ervaringen op weg naar Tour du ALS. Presenteren wordt dan ineens presteren. Hoe dat zit, lees je in het volgende blog.

En ineens zit je dan in Frankrijk! Aan de voet van de Mont Ventoux.

Zondag stapten de eerste negen Racing RoyALS in een gesponsorde bus beplakt met gesponsorde “The Racing RoyALS” autostickers op weg naar een dorpje niet ver van de beruchte berg, de reus van de Provence.

Maandagochtend om 5.45 uur sloop ik het huis uit. Een lijstje met laatste instructies voor mijn man en dochters lag op tafel en een krabbeltje voor de oudste (of misschien meer voor mijn man):

“Veel succes met de avondvierdaagse, lieffie!“

Komt vast allemaal goed. Loslaten is het devies.

En route…Op naar de kale berg met een wagen volgeladen met fietsen, materiaal en gezond snaaigoed voor onderweg. Tja, het maakt nogal verschil of je naar Frankrijk gaat voor een welverdiende vakantie of met het doel om een berg op je racefiets te overwinnen. In plaats van dik besmeerde witte bolletjes, zakken drop en twixjes neem je een koeltas vol bananen, gekookte eieren, noten en yoghurt mee. Alles voor het goede doel!

Na 5,5 uur stapvoets rijden zaten we onder Brussel. Na 13 uur rijden kauwden we uit frustratie een paar vette take away pizzastukken weg in de auto en om 21.30 waren we dan eindelijk op plaats van bestemming. In de schemer konden we nog net de contouren van de Mont Ventoux zien. Een rit van 15,5 uur!

Alles voor het goede doel, toch?

De behoefte aan een warm bad voor onze stijve spieren was groot. Een bad was niet te vinden en het zwembad was iets te fris, maar het warme welkom van de andere 9 dames voelde net zo fijn aan. Het was genoeg om de reis te vergeten en te focussen op dat waar we voor kwamen:

Gezelligheid en genieten!

Want de Tour du ALS is vrijdag pas en de berg is dus nog heel ver weg.

En zo komt het dat de volgende dag de ene ploeg souvenirs gaat struinen op een lokaal marktje en de andere de omgeving gaat verkennen op de fiets. Bij die laatste hoor ik, want de benen moeten na de reis wel even worden losgemaakt.

En weet je dat je enorm veel gezelligheid op de fiets kan hebben? Je kletst wat weg in die uren die je maakt.

Oké, op de steile hellingen vallen we even stil en concentreer je je vooral je eigen gehijg/ademhaling, maar zodra het stijgingspercentage minder wordt, krijgen wij dames al weer babbels. Onderweg komen we veel mensen tegen en nemen we de tijd voor een praatje (het is vakantie!).

Zo komen we bij de lunch de motards van de Tour du ALS tegen.
Mannen met een passie voor motoren, sport en de Tour du ALS. Zij zijn de ogen en oren van de organisatie tijdens het evenement en houden in de gaten of alles goed gaat.

Fijn om te weten dat wanneer je van je fiets valt van de dorst of door een mankement, er altijd iemand in de buurt is die jou niet voorbij schiet!

Wij zijn natuurlijk fans van de motards!

De tips van de mannen in motorpak vliegen ons om de oren….

“En vergeet niets warms mee te nemen wanneer je naar beneden gaat. Het is soms zo vreselijk koud aan de top dat bij de afdaling je lichaam verstijft en dan is het moeilijk remmen! Pak je zelf desnoods in met folie!”

Goede tip. Eens kijken of ik nog ergens naast de energierepen, bananen en gelletjes, een rol aluminiumfolie kwijt kan in mijn achterzak.

Op de website vind je veel meer info over de motards van de Tour du ALS.

Na een fijne lunch op een terras fietsen we weer verder. We genieten onderweg van de route Gorges de la Nesque. Wat zijn we hoog en wat is het hier prachtig!

Bekijk hier een kort filmpje van onze verkenningstocht!

Tijdens zo’n klim is het trouwens goed mijmeren, dat leidt de aandacht af als je het zwaar hebt.

Hier wil ik mijn man en dochters mee naar toe nemen! Samen mooie tochten maken en daarna op een dorpspleintje genieten van een heerlijke wijn terwijl de kinderen verderop door de lavendelvelden huppelen!

Romantischer kan ik het niet bedenken en hijgend zwoeg ik verder achter de groep aan.

Een paar kilometer verderop maken we een stop. Even op adem komen.
De eenzame fietser die we onderweg hadden ingehaald, halen we nu vol enthousiasme binnen.

“Une photo de notre team, s’il vous plait?”

Jean Guillaume blijkt gewoon een Jan-Willem en hij deed dit graag. Eenzaam was hij trouwens niet, zijn vrouw genoot beneden aan de berg van een cursus filosofie terwijl hij op een bergtop met 9 dames strak in het pakje op de foto gaat.

Prompt werden we niet alleen getrakteerd op een prachtig uitzicht, maar ook op een mooi inzicht.

“Het huwelijk is een vaardigheid”, vertelt Jan-Willem,
“De weg van liefde gaat over vertrouwen en intuïtie”.

Et voilà, die kunnen we meteen in onze achterzak steken.

Weg met de romantiek, het is gewoon hard werken. Je hebt een lange adem nodig maar iedereen kan het onder de knie krijgen. Gewoon een kwestie van vertrouwen en intuïtie, aldus onze Hollandse vriend.

Mijn eigen filosofische aard sloeg daarna een beetje op hol tijdens het volgende klimmetje.

Het huwelijk… dat is bijna net zoiets als de top van de Mont Ventoux bereiken voor het goede doel!

Het is een lange weg met de nodige hobbels. Je ploetert door en met het zweet voor de ogen zie je het soms niet meer scherp. Je valt om en krabbelt weer op. Verstand op nul en gaan met die banaan.

Ik besef me dat het uiteindelijk niet de perfecte fiets is die uitgerust met de beste derailleur en andere flitsende items je tot grote hoogte laat stijgen. 
Het is een kwestie van vertrouwen in jezelf en op je gevoel die berg op, langzaam richting de top.
Uiteindelijk kom je er vanzelf!

Plots was ik boven en zette ik de afdaling in. Zonder angst roetsj ik een berg af met een vaartje van 62 kilometer per uur. Wat een adembenemende tocht was dit. Niet alleen afzien, maar vooral genieten. Een hoogtepunt in mijn carrière als Racing Royal 😉

En het was niet het enige hoogtepunt. Tijdens een gezellige BBQ in de avond ruilden we de sportdrank in voor een biertje, dansten we onze spieren los en brulden we om het hardst mee met “Bloed, zweet en tranen”!

Die tranen sprongen ons spontaan in de ogen toen onze Racing Royal Suus een moment stilte vroeg en daarna een fantastische ode aan alle “sisters” bracht.

En daarna sprongen we een gat in de lucht toen we hoorden dat the Racing RoyALS het bedrag van Euro 50.000,- aan donaties voor ALS heeft bereikt.

Als klap op de vuurpijl schoten we door de halve ton heen met een enorme gulle gift van iemand die onder een pseudoniem doneerde. Voor mij was het meteen duidelijk en mentaal een extra bijzonder cadeautje:

Blijkt uiteindelijk mijn eigen man gewoon mijn grootste supporter te zijn!

 

Heb je mij en the Racing RoyALS een beetje gevolgd en denk je erover om te doneren? Het kan nog steeds. Vrijdag 3 juni gaan we als sportieve tegenprestatie een enorme uitdaging aan. We beklimmen de reus van de Provence, de Mont Ventoux, tijdens de Tour du ALS. Dankzij jouw donatie hopen we dat er dag komt dat ALS geen doodvonnis meer betekent. Dat moment zou pas echt een hoogtepunt zijn!

Op deze site zie je alle mooie aanmoedigingen van onze donateurs speciaal voor ons team the Racing RoyALS (team 120) en kun je ook doneren op onze naam:

http://deelnemers.tourduals.nl/team/120/giften/

Ons persoonlijke doel van Euro 45.000,- hebben we vorige week al bereikt, maar het echte doel is natuurlijk om ALS de wereld uit te trappen! Daarom gaan we gewoon door met het vragen om een donatie.

Dank voor alle donaties die de afgelopen dagen nog zijn binnen gekomen en gaaf als jij je donatie gaat maken deze komende twee dagen. Wij blijven een gat in de lucht springen bij iedere donatie die binnenkomt, klein of groot!

Ben je niet zo van de donaties of heb je geen idee waarvoor je doneert?

In mijn nieuwsbrief van vorige week kun je lezen dat het je groot geluk gaat brengen én kun je kijken naar een persoonlijke videoboodschap! Klik op Chantal fietst voor  Tour du ALS Nieuwsbrief

PS:

Tour du ALS volgen?

Op de website www.tourduals.nl is de beklimming van de Mont Ventoux op vrijdag 3 juni te volgen. 

Wie weet zie je mij nog voorbij kruipen.
Je herkent me aan een rode helm en een rol aluminiumfolie in mijn achterzak 😉