In mijn laatste blog schreef ik over TEDx en hoe dankbaar ik mij voelde omdat ik een groot aantal sprekers mocht helpen om hun woorden de wereld in te blazen. Daar offerde ik graag mijn vrije tijd aan op.

Dat is bijna een jaar geleden. Na dit blog werd het stil. Letterlijk en figuurlijk.

Mooi moment om eens terug te kijken naar wat er dan is gebeurd in dat afgelopen jaar. Ik trok me meer en meer terug in de stilte. Alleen zat die stilte niet in mijn hoofd. Daar raasde een enorme wervelwind. Voor mijn bovenkamer was het een turbulent jaar.

Van frustratie, onzekerheid, angst.

Aan het begin van dit nieuwe jaar kwam ik weer een beetje op adem en kon ik een belangrijke stap nemen. Ik besloot om afscheid te nemen van de organisatie waar ik al meer dan 7 jaar in dienst was. Het “corporate” jasje was me te klein geworden. Ik had het gevoel te stikken.

Als evenementenorganisator heb ik mooie dingen mogen doen. Maar na een paar jaar werd het organiseren van de zakelijk congressen een opgave. Ik had mij een andere kant op ontwikkeld. Concepten bedenken voor evenementen. Mijn creatieve geest gebruiken in brainstormsessies. Daar werd ik blij van! En ik kwam helemaal in een flow als ik bezig was met het maken van presentaties. Niet alleen mijn eigen presentaties, maar meer nog die van anderen. Want wat levert een congres op wanneer de boodschap van de sprekers niet wordt ontvangen? Wanneer de helft van het publiek zit te WhatsAppen of eerder naar huis gaat, want ze hebben betere dingen te doen.  Dat gaf zo’n onvoldaan gevoel.

Gelukkig kreeg ik de kans van mijn toenmalige manager om collega’s  te helpen beter te presenteren. Hoe krijg je de boodschap helder? Hoe sta je ontspannen op het podium? Ik gaf ze tips over het gebruik van PowerPoint, over de voorbereiding, houding en stem. Ik mocht een opleiding doen tot aan de School voor Presentatiecoaching. Ik ontdekte dat mijn hart begon te huppelen als ik weer een opdracht kreeg voor een presentatie coaching, een pitch training of dagvoorzitterschap etc. Ik had de leukste baan van de wereld. Geboren uit frustratie!

Maar niets is voor altijd. Dingen veranderen. Langzaam werd ik teruggeduwd in mijn hok. En in plaats van daarin mee te gaan, schoot ik in de weerstand. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat dat heel vermoeiend is. Tot het moment dat iemand riep: “Hoe lang blijf je nog doorknokken? En waarom eigenlijk?”

Poeh, dat was confronterend. Ik begreep ook wel dat wanneer de deur niet open gaat,  het tijd is voor een ontsnappingsroute. Makkelijker gezegd dan gedaan.

Mijn hart riep: “Ga ervoor”, maar dat hoorde mijn hoofd niet. Wat een gedonder. Pas toen de storm ging liggen, werd het helder. Het heeft geen zin om “te trekken aan een dood paard“, was een veelgebruikte opmerking van het management. Zo’n verschrikkelijke negatieve uitdrukking, maar wel van toepassing op mijn situatie. Dan maar een sprong in het diepe en verder te gaan met waarde leveren aan anderen die er open voor staan.

Ik had zelf niet kunnen bedenken dat ik als eventmanager zou binnen komen en als zelfstandig ondernemer weg zou gaan.

Ik denk dat juist de gaafste dingen ontstaan uit frustratie. Het heeft me de motivatie gegeven om de stap te zetten.

Geen idee waar het heen gaat. Dat maakt ook niets uit. Ik volg ontspannen en vol vertrouwen deze nieuwe weg.

Deze week coach ik weer een aantal sprekers voor TEDx.

Energy!!

Liefs,

Chantal

PS: Als je wilt samenwerken met een presentatie coach of iemand kent die dat graag wilt – ik ben nu 100% beschikbaar …