Een photo-blog over mijn Tour du ALS avontuur

En dan ben je bovenop de Mont Ventoux…die berg waar ik een paar maanden geleden nog enorm tegenop zag (hoe erg lees je in een ander blog).

Als ik boven ben dan maak ik een vlog, riep ik tegen iedereen. Hartstikke leuk als iedereen kan meegenieten van het moment dat wij daar als team samen op de top staan.

Sorry. Heb geen videoverslag gemaakt.

Ik denk dat het de ijle lucht is geweest op 1912 meter hoogte. Het is echt geen moment in me op gekomen om even snel een filmpje te maken.

Gelukkig hebben we de foto’s nog!

En in plaats van een vlog, maak ik daarom graag een plog voor je.

Een plog? Ja een photo-blog. 

Hier een fotootje en daar een stukje tekst.  Zo lees je hoe ik deze heel speciale dag heb beleefd.

Ga je mee naar boven?

“Today is your day! Your mountain is waiting, so… get on your way!” (Dr. Seuss)

Het is vrijdag 3 juni 2016. Rond de klok van 7 uur ontwaken the Racing RoyALS één voor één. Heel rustig. Bakje koffie, bakje yoghurt. Alsof het een doodnormale dag is.

Nou ja, doodnormaal… Op de slaapzaal hebben een paar sisters zich al in hun Tour du ALS pakkies gehesen en worden de spieren losgemaakt. Dat doen we natuurlijk dansend… This is what it feels like!

En terwijl 12 dames zich klaarmaken zit er dus ééntje al lang op de fiets. Stoere Linda Wagenaar, die de berg niet 1 maar 2 keer op en neer gaat. Om 6 uur ’s ochtends begint zij aan haar 1e rit naar boven. Als wij de slaap uit onze ogen wrijven, staat Linda al op de top van de Mont Ventoux. Onze bikkel!

Gisteravond nog een stapel pannenkoeken gebakken. Deze ochtend gaan we “stapelen”. Hebben we geleerd van Joline Versteegen tijdens een lezing over sportvoeding. Pannenkoekje met appelstroop, gekookt eitje, yoghurt met banaan en noten. Ik plof. Stapelen doe je natuurlijk met pauzes. Dit is meer proppen. We moeten zo namelijk weg.

Fietsen staan klaar. Gisteren werden er nog toi-toi-toi cadeautjes uitgedeeld. Ik heb ze vastgemaakt aan mijn nummerplaatje. Een roze gelukspoppetje van sister Monique en van sister Linda F. kreeg ik een gelukssteentje. De Onyx geeft je kracht en schenkt zelfvertrouwen, stond er op een briefje…mij kan niets meer gebeuren.

Aangekomen in Bedoin is het wachten op de massastart van 10 uur. Nog even een fotootje en een filmpje. Gaaf om al die sportieve mensen zo bij elkaar te zien. En helemaal bijzonder dat we straks samen met deelnemers die lijden aan ALS (of PLS) omhoog fietsen. We doen de Tour du ALS samen.

Petra krijgt een dikke knuffel van haar kids. Slik!

En dan geven wij als team the Racing RoyALS elkaar nog een big hug (terwijl er nog even snel een reepje wordt doorgeslikt)

Tien, negen, acht, zeven…..we zijn op weg! Met 420 fietsers en lopers op weg naar de top. Wat een mooi moment. We worden uitgezwaaid door een enthousiast publiek. Het voelt als een nieuw avontuur. Ik kijk er naar uit.

Zo rijdt er nog een Racing RoyAL sister achter me…

En zo word ik plots aan alle kanten ingehaald. Mijn ketting ratelt, slaat over en trapt door bij het schakelen. Ik was erop voorbereid en hou me maar vast aan de woorden van Sjors de mechanieker: “Als je in je lichtste verzet rijdt dan heb je er geen last meer van!” Ondertussen zie ik mijn sisters in de verte verdwijnen. De schaduw van Joyce lijkt me uit te zwaaien. Doei!

Fotografie Andrea Pijl

Dat betekent trouwens niet dat ik me heel alleen voel. Om mij heen zie ik één en al blauw, wit en oranje. De warme teksten op de spandoeken helpen enorm: “Nog een pleuris eind te gaan, maar daar zullen wij weer staan” 😉

Ik word ingehaald door een stoere wielrenner in het zwart met geel. Hij kijkt om en houdt in. Het is Marco Verkade. Gisteren gingen wij van the Racing RoyALS met hem op de foto. Wel in ruil voor een donatie natuurlijk.  Nu rijdt hij weer omhoog om wat van deze speciale tour mee te maken én om te kijken of hij ons tegen zou komen. We kletsen wat en ik vertel hem dat we bijna allemaal  “absolute beginners” zijn. Dat ik eind november mijn 1e racefiets kocht voor dit mooie doel. Vol bewondering is hij. We worden ingehaald door een motor. “Je gaat het zeker halen, want je hebt een echt klimlijf!” roept Marco voordat hij aanzet. In het spoor van de motor lost hij op in het bos. Verstond ik dat nou goed? Heb ík een klimlijf?

Fotografie Andrea Pijl

Het stuk door het bos is lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 9,5%. Ik moedig mezelf een beetje aan: “Let op je ademhaling, Chan. Doortrappen in je eigen tempo!” Met een slakkengangetje kruip ik omhoog. Poeh hé, pittig. Ik kijk niet naar de bordjes, maar ik kan me zo voorstellen dat dit het stukkie is van 11%. Ik voel dat ik begin te “stoempen” en in mijn fiets hang. Dan ineens bedenk ik me iets: IK HEB EEN KLIMLIJF!  Ik ga weer mooi in het zadel zitten en probeer de beentjes soepel en in een fijne cadans te laten ronddraaien. En verrek zeg, het helpt!

Een paar kilometer verder merk ik dat mijn bril beslaat door mijn zware ademhaling/zweet/vochtige lucht.
En potver, ondanks die enorme dikke zemen lap in mijn broek heb ik best last van zadelpijn. Ik rij in mijn uppie, dus dat betekent dat ik kan stoppen wanneer ik wil. En dat is nu. Even goed voor mezelf zorgen. Op adem komen. Rug strekken. Wat drinken. Reepje eten voor nieuwe energie.
Kijk daar heb je Henk Lunsing en zijn team. In één van mijn blogs schreef ik dat hij duwers zocht en daar werd meteen op gereageerd. Henk komt zeker boven met zo’n stoer team om zich heen.

Ik ben het bos uit! Dacht even leuk te stoppen bij Chalet Reynard, maar daar staat Eric Beers (die deze week nog een super gezellige BBQ voor ons organiseerde) te zwaaien en te roepen: “Je gaat goed! Kom op, lekker doortrappen. De andere meiden zijn al weg!” En hopla, voordat ik in mijn remmen kan knijpen krijg ik een flinke zet in mijn rug en zoef ik verder omhoog.
Ik moet door, door, door!

Hé, wat hoor ik nou. Is dat muziek? Ha gezellig. Ik moet helemaal niet door, door, door. Ik wil hier op deze plek stoppen. Even op mijn gemak een gelletje naar binnen slobberen. Dat geeft me vast de nodige energie voor het laatste stuk. Kijk daar heb je Harrie Cremers. Hij heeft ons nog een clinic gegeven vorig jaar december. Toen wisten we amper wat fietsen was. Nam ik een mini-bidon met prinsessen erop mee (geleend van mijn dochter), fietste ik nog maanden met hardloopschoenen op gewone pedalen (geleend van Harrie). Nu zie ik Harrie hier weer op de berg. Hij rijdt voor team Marieke. Samen met Marieke en een team van duwers gaat hij omhoog. Wat een helden!

Laatste stuk richting de top is de kale berg.  Jongens, waar gaan jullie heen?  Ik zie niets door de mist. Nou ja in ieder geval geen top van de berg. Best fijn eigenlijk, zo’n deken van watten. Geen idee hoe ver het nog is. Maakt niet uit. Ik voel me goed. 

Mijn reflectie momentje op de fiets:

Het stelt superveel voor en ook weer helemaal niets.
Het is geen prestatie. Er valt niets te bewijzen. Ik voel geen druk. Mijn lichamelijke conditie en mijn motivatie is wellicht minder sterk dan van andere deelnemers. Dat is dan wat het is. Ik geef me helemaal over aan die Mont Ventoux en ik zie wel.

Repen en gelletjes voor meer energie? Het is de berg die mij energie geeft!

Een streepje zon door de bomen

Een aanmoediging op het asfalt

Een laag mist in het dal

Een ontmoeting onderweg

Een intense blik van een toeschouwer

Een gezellig fotomomentje

Alles kwam voorbij en alles kwam binnen.

Ik heb geen horloge om. Tijd bestaat niet. Ik rust wanneer mijn lijf dat aangeeft.

Ik kijk niet uit naar bordjes met aantal kilometers of de hoogte.

Elk moment en elke hoogte tijdens de klim is oké.

Dit is dus het geheim. Dit is wat er wordt bedoeld met in het hier en nu zijn…
Je overgeven aan dat wat is. Op deze reus van de Provence ervaar ik totale ontspanning. Iedere kilo de berg op is er één teveel, dacht ik nog een paar dagen eerder. Man, ik voel me zo licht als een veertje. Het gaat echt als vanzelf!

Spontaan fotomomentje! Ik rij geen tijdrit, dus waarom niet even stoppen bij het monument van Tom Simpson die hier aan uitputting stierf tijdens de Tour de France in 1967.

Eigenlijk geen plek om bij te staan lachen, maar ik kan er niets aan doen. Ik krijg die smile maar niet van mijn gezicht af.

We zijn er volgens mij bijna (da’s natuurlijk een legitieme reden om te lachen). Wat een topdag. Ik heb nergens last van, geniet en rij als een blij ei die laatste kilometers omhoog.

Ik kom op dit stuk veel lopers tegen. Die hebben het zwaar. Ik heb wat adem over om ze aan te moedigen. “Stap voor stap, dan kom je er vanzelf” zeg ik in het voorbij gaan en dat geldt ook voor mezelf. Trap na trap en dan kom ik er vanzelf.

De jongen die ik inhaal krijgt zijn benen bijna niet meer rond op de fiets. Hij is iets te hard van start gegaan en dat nekt hem nu, vertelt die me als ik even met hem op rij. “Kapot gaan duurt maar even, opgeven is voor altijd”, hoor ik uit mijn mond komen. Sjonge waar komt dat nog vandaan, zal het de hoogte zijn?

“Ik zie je op de top!” roep ik en rij het laatste stuk alleen verder.

Ik ben ondertussen 2 uur en 45 minuten onderweg. Ben benieuwd of mijn Racing RoyALS sisters nog boven zijn.

(Ja hoor, kijk daar staan ze bovenop de top! Een paar op de uitkijk en Esther en Linda pakken net de fiets om naar beneden te gaan en te kijken waar ik uithang – mooie momentopname door onbekende fotograaf)

Ik rij onder de top door. Het is nog steeds mistig. Zie wat vage schimmen boven me. En ineens hoor ik stemmen roepen:
“Daar is ze! Daar is Chantal. KOM OP CHANTIEEEEE!

Zwanyke en Petra rennen me tegemoet. “Zullen we je duwen, Chantal?” Het is eigenlijk niet nodig, het voelt alsof ik vleugels heb. Maar het is wel heel fijn. Dit bovenstaande beeld vat voor mij alles samen. Alle afgelopen maanden.
Zo’n uitdaging ga je niet alleen aan. SAMEN trappen we ALS de wereld uit.

Ik heb vleugels! Kijk maar, hele mooie gele.

Monique is er ook al. Iedereen is veilig boven gekomen. Zo fijn.

Daar staan we bovenop de Mont Ventoux. Dertien Racing RoyALS op 1911 m. hoogte. Waanzinnig blij, want mooier kan niet.
Met het hele team op de top in de strijd tegen ALS.

Het toppunt van ontlading? Kon je maar even komen kijken bovenaan de Mont Ventoux. Een mix van emoties. Opluchting, uitputting, verdriet en vreugde. 
Plots zie ik haar lopen. Annie! Ik heb haar ontmoet tijdens de informatiebijeenkomst van Tour du ALS in Utrecht. Dappere dame die voor haar zoon de berg op wandelt. Ik schreef erover in dit blog .

“Tot op de top” zei ik toen tegen haar. En ja hoor daar is ze. We omhelzen elkaar weer, wat fijn om elkaar hier te zien.

Even later word ik aangesproken door een man. “Wij kennen elkaar van de bijeenkomst in Utrecht”. Inderdaad. Heel even hebben we toen gepraat en vertelde hij over zijn vrouw Martha die overleden is aan ALS. Nu is hij samen met zijn dochter de berg op gelopen en ontmoeten we elkaar voor een tweede keer.
Annie en Jos. Zij deelden hun verhaal met mij en raakten mij daar mee. Ik weet nog dat meedoen aan de Tour du ALS vanaf dat moment anders aanvoelde. Het was nu zo helder waarom ik op de fiets stapte. En dat ik uitgerekend deze twee mooie mensen bovenaan de Mont Ventoux weer mocht ontmoeten…dat is toch bijzonder.

Was dit het dan? Wat dacht je zelf? Naar boven gaan is een optie. Dan heb je nog een keuze. Maar eenmaal bovenaan heb je geen keuze. Je moet toch echt naar beneden.

Dus daar gaan we! Voor je het weet zit je op meer dan 60 km per uur. Scherpe bochten. Vaart minderen. Ho hellup. Slippend achterbandje. Ik kneep iets te hard in de remmen. Slow down sister.

De laatste meters.

En daar is de finish!

En dat betekent friet, bier en veel vertier.

Ik word aangesproken door een jonge dokter van Stichting Ambulancewens. “Hé jij bent die dame met dat klimlijf!” Ik kijk hem verbaasd aan. Hoe weet jij dat? “Nou”, legt hij lachend uit “Ik zat achter op een motor en toen wij jullie inhaalden ving ik die opmerking van die jongen op…Ha, ha, ha, dat was echt de slechtste versiertruc die ik ooit heb gehoord!”

Wat een toeval dat hij nu net die paar woordjes opving. Ik moest onwijs lachen. Slechte versiertruc of niet…die opmerking heeft me toch mooi over de steilste stukken heen geholpen!

Wist je dat Team the Racing RoyALS Euro 52.103,00 heeft ingezameld? Wat kunnen we zeggen? Heel veel dank voor alle lieve ondersteuning en mooie donaties. 

De bekendmaking van het bedrag dat tijdens deze 5e editie van de Tour du ALS is opgehaald, zorgde voor een groot applaus. De teller staat nu op €730.000,00 Dit prachtige bedrag is hard nodig voor onderzoek naar de oorzaak van deze dodelijke ziekte. Dank zij al die donaties komen we daar steeds dichterbij. Stap voor stap. Trap na trap. 

(Ik heb dan zelf geen vlog gemaakt, maar deze prachtige videobeelden zeggen alles over de Tour du ALS)

Of ik nu mijn fiets op Marktplaats zet?, krijg ik bij thuiskomst te horen.
Nee hoor, ik kijk al weer uit naar zo’n zondagse ochtendrit met mijn gezellige Racing RoALS sisters. Wel op 1 voorwaarde: dat we vanaf nu altijd een stop maken voor koffie mét appeltaart!

Ga daarom vandaag mijn fiets maar eens wegbrengen. Bij thuiskomst bleek mijn band namelijk op knappen te staan. Niks van gemerkt toen ik naar beneden sjeesde. Ben best een geluksvogel.

Aah, vandaar die vleugels!

Genoten van de photo-blog? Ik hou van fotograferen en schrijven dus zeker dat er een vervolg komt. Geen idee waar deze over gaat. Laat je maar gewoon verrassen.