Afgelopen zondag heb ik een blog geplaatst op mijn Facebook pagina. Het gaat over een prestatie die ik in juni moet leveren. En waar ik best wel tegenop zie. Ik ga een berg beklimmen. De Mont Ventoux, reus van de Provence. Op een racefiets. Die ik net heb gekocht. Kijk naar de foto hierboven. Ik sta links, met die rode helm. Als presentatiecoach let ik vaak op non-verbaal gedrag. Als ik nu naar mezelf kijk zie ik iemand die niet helemaal ontspannen is. Beetje stijf met opgetrokken schouders. En ik lach wel, maar je ziet me denken: “Waar ben ik aan begonnen?” 

Wel mooi dat ik een link kan leggen naar presenteren. Want voelt dat vaak ook niet als presteren? En naarmate de druk hoger word, hoe meer je je afvraagt of het je wel gaat lukken. Het zorgt voor stress, voor uitstelgedrag, voor angstzweet. Ik weet er alles van. Niets menselijks is mij vreemd!

Daarom deel ik mijn blog ook op deze pagina. Uiteindelijk ga ik die prestatie wel leveren en daar ben ik nu hard voor aan het trainen. Omdat ik goed voorbereid wil zijn. En omdat het voor het goede doel is. 

Nieuwsgierig naar de prestatie die ik ga leveren en waar ik als een berg tegenop zie? Lees mijn persoonlijke verhaal hieronder:

Soest, zondag 20 maart

Hoi,

Een spontaan bericht op FB. Best een hele lange, maar hé het is zondagochtend en het is weer eens wat anders dan een video met knuffelende babyolifantjes!

Ik moet namelijk iets belangrijks kwijt.

Heb weer eens een keer geen nee kunnen zeggen. Tja, ik ben gewoon snel ergens voor te porren. Deze keer heb ik “Ja” gezegd tegen een heel mooi doel. Maar wel één waarbij ik nu iedere dag denk: “Ben je wel helemaal lekker? Dacht je dit er echt gewoon weer even bij te kunnen doen?”

Het is namelijk geen lullige uitdaging. Je moet goed gek zijn om als onervaren wielrenner die ene berg te gaan beklimmen. Ik heb alle horror verhalen al gehoord. Besef dus goed dat het pijn gaat doen, heb al een paar liter zweet verloren (inclusief een volle emmer angstzweet) en het wordt zeker weten janken.

Inderdaad: Bloed. Zweet. Tranen.

Hoezo dan?
Nou, ergens in oktober ving ik een gesprek op het schoolplein op. Een paar moeders die gingen fietsen voor het goede doel en een berg in Frankrijk wilde beklimmen. Ik hoorde alleen het woord fietsen. Dat doel en die Franse berg vielen voor het gemak even weg. Het idee om een racefiets te kopen spookte al een tijdje door mijn hoofd. Het rondje hardlopen door de Soesterduinen werd wat saai. En met een BMX verleden ben ik toch meer van het trappen dan van het stappen. Daarbij is het dan een goed idee om je aan te sluiten bij een clubje dat in ieder geval beter de weg kent dan ik. Mijn doel was dus om lekker samen te gaan fietsen en het beklimmen van de SoesterBERG vond ik een mooi begin. Ik huurde een fiets, trapte mijn eerste rondje (meteen 60 km!) en luisterde op een bijeenkomst naar de mooie plannen van de dames. Ondertussen hield ik me nog een beetje afzijdig.

“Eerst kijken of ik het wel leuk vind, dat fietsen”

Niet lang daarna kocht ik een racefiets. Een hele echte met een goed verzet waar je zeker een berg mee op kan komen. Eigenlijk bezegelde ik met deze koop mijn lot. Ik kon niet meer terug. Ik schreef me ook in voor het goede doel en sloot me aan bij The Racing RoyALS als 13e (!) deelnemer. Met dit team doen we mee aan de 5e editie van de Tour du ALS. Tijdens deze tour wordt de Mont Ventoux fietsend en wandelend beklommen om zoveel mogelijk geld op te halen voor onderzoek naar de dodelijke zenuw-spierziekte ALS.

Waarom ik nu zo moeilijk doe?
Nou omdat die berg toevallig wel de meest legendarische is om met de fiets te beklimmen. Omdat wij gaan starten vanuit Bedoin, de “echte” kant. Dat klinkt leuk, maar het betekent gewoon de zwaarste kant. We praten hier over een gemiddeld stijgingspercentage van 7%. De top ligt op 1912 meter hoogte.
En laten we niet alle échte verschrikkingen vergeten te noemen: Hét bos waar geen einde aan schijnt te komen, vol irritante vliegen, soms 12%  steil omhoog en de broeiende warmte. En dan richting de top, waar het ineens ijskoud kan zijn. Als je nog adem over zou hebben dan wordt die je wel ontnomen door windkracht 6 in je gezicht op het moment dat je uit haarspeldbocht nummer 66 komt.

Met bijnamen als de Kale berg, Hel van het Zuiden, de reus van de Provence, de Col van de stormen vind ik het allemaal wat minder grappig.
Wat zeg ik… ik vind het doodeng. Ga ik het wel halen? Moet ik niet veel meer trainen en waar haal ik die tijd vandaan? Wat dacht ik in hemelsnaam? Ik ben helemaal geen duursporter. En geld ophalen voor het goede doel is ook een ding. Hoe kan ik nou mensen vragen om me te sponsoren als ik er zelf nog niet van overtuigd ben dat ik het ga halen?

Had ik dat allemaal maar eerder bedacht.

Maar dat had ik niet. Ergens lang over nadenken ligt ook helemaal niet in mijn aard. Gelukkig maar, want die stemmetjes in je hoofd maken je helemaal gek. Dus negeer ik ze, ga ik door met waar ik mee bezig was en focus ik me op allerlei andere zaken. Behalve op dinsdagavond en op zondagochtend. Dan is het zweten tijdens de spinningles en kilometers maken door de polder. Dat doe ik met 12 topvrouwen, die allemaal ook af en toe hun twijfels hebben, maar we peppen elkaar op. Samen komen we er wel!

Vorige week kwam ik thuis na een rit van 70 kilometer. Na 4 uur krom op die fiets zitten wilde ik alleen maar gestrekt liggen. Ik was doodop! Maar mijn voeten waren net bevroren ijsklompjes en mijn stijve spieren verlangden naar een hete douche.
De enige optie die overbleef was om gestrekt te gaan in de douche!

Liggend onder de warme stralen kwam ik langzaam weer tot leven.
En na een tijdje voelde ik me eigenlijk wel weer oké. Ik was me ineens zo bewust van mijn lichaam. Dat het, ondanks nog niet in topconditie, wel gezond is en het zich zelf herstelt na een zware inspanning. Ik kan op mijn lichaam vertrouwen. Ik mag op mezelf vertrouwen. Het is ook een kwestie van “mindset” (zeggen ze).

Over 2 maanden is het zover. Dan kijk ik de Mont Ventoux in de ogen en ga ik die reus bedwingen met mijn Racing Royals sisters. Om samen met nog honderden andere Nederlanders ALS de wereld uit te trappen!

Voordat ik zo aan mijn zondagse ochtendtraining begin, wilde ik dit even met jullie delen. Want ik zeg altijd… verhalen worden pas krachtig als ze niet in je blijven, maar naar buiten komen!

liefs,

Chantal

ps Op 31 maart geef ik een speciale sessie Presenteren ALS jezelf om zo sponsorgeld op te halen voordat we de Mont Ventoux gaan beklimmen.
Leuk als je daarbij bent. Kun je niet en wil je me toch steunen dan kan dat via deze link: Help the Racing RoyALS ALS de wereld uit te trappen 

Vergaderlocatie Herman van Veen Arts Center

Dank voor je support!