Van Soest naar Haarlem op de fiets? Eitje!
Verslag van een spannende eerste tocht in mijn uppie. Voor ALS.

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn inspanningen voor Tour du ALS. Over de angst die ik voelde wanneer ik dacht aan de enorme berg die ik binnenkort als groentje op de racefiets ga beklimmen.

Ik kreeg fantastisch mooie reacties terug.

Ook mijn Racing RoyALS teammaatjes lieten weten dat we die berg op gaan komen, want we doen het samen.

In de voorbereiding zeker. We motiveren elkaar enorm. Tijdens een clinic kreeg ik, op het moment dat ik stuk ging, een flinke duw in mijn rug van trainer Gilbert. Maar wie duwt en motiveert me op 3 juni naar de top?

Het is eigenlijk hetzelfde verhaal wanneer ik als presentatiecoach heel nauw met je samenwerk voor je presentatie. Ik motiveer je en geef je advies op het gebied van je ademhaling, houding en mindset. Als coach geef ik je zo een figuurlijk duwtje richting het podium. Maar uiteindelijk moet je er zelf opklimmen!

Toen ik hoorde dat een van mijn Racing RoyALS sisters van Soest naar haar werk in Amsterdam was gereden, dacht ik: Hoe kom je erbij om om 6.30 uur met je laptop op je rug in je uppie zo’n tocht te maken? Wat een gedoe.

Ik bel haar op en ze vertelt dat het erg koud was én vroeg én zeker een heel gedoe, maar je hebt een doel en maakt meteen de nodige kilometers in je eigen tempo.

Het nuttige met het nuttige combineren, of zoiets?

Nu werk ik als ZZP’er vaak vanuit huis, dus naar mijn werk fietsen is geen optie, helaas.

Of is dit gewoon een excuus? Lijkt me namelijk best spannend om zo’n lange rit in je ééntje te gaan maken.
Maar het is net als bij presenteren een kwestie van doen.

Feel the fear and do it anyway

Dus praat de coach deze keer tegen zichzelf: “Kom uit je comfortzone Chantal en ervaar wat er gebeurt. Je hebt geen idee, maar het is vast heel leerzaam!”

Ik laat alle belemmerende gedachten los en besluit om dit Paasweekend in actie te komen. 

Ik ga alleen op de racefiets van Soest naar Haarlem fietsen.

Mijn doel: Bison Bowlingbaan binnen 4 uur bereiken om daarna te gaan “feesten” met de schoonfamilie.

M’n lieve schoonmama had sowieso het idee om voor mijn goede doel met een prachtig zelfgemaakte spaarpot wat donaties op te halen tijdens dit familie-uitje. Hoe leuk is het als ik kan laten zien dat trainen voor Tour du ALS “serious business” is.

Niets houdt me meer tegen. Het is weekend, ik heb de tijd, ik hoef geen laptop mee te zeulen en ze voorspellen zonnig weer!

Eitje toch?

Zaterdag 26 maart

Bandjes opgepompt, nieuw zadeltasje mee gevuld met bandenplakspul, gereedschap en dubbelgevouwen pannenkoek. Alleen met die pannenkoek weet ik raad.

Nog even op Google Maps de route bekijken en wat knooppunten op een papiertje zetten.

Een paar podcasts downloaden om onderweg naar te luisteren.

Batterij van de telefoon is vol. Google maps aan en gaan met die banaan.

Let’s go

14.15 uur

Ik stap op de fiets. Drie kwartier later dan gepland (dat noemt men uitstellen, ik noem het moed verzamelen).
De zon schijnt op mijn gezicht. Sinds ik mijn fiets heb gekocht in november nog niet eerder zo’n lekker weertje gehad. Als ik de hoek om ga voel ik een soort rukwind. Hopelijk heb ik die straks mee!

Ik ben de straat nog niet uit en ik rij al verkeerd. Neem automatisch de route die ik altijd met de auto rij. Terug, want ik wil natuurlijk geen kilometer teveel maken.

Ik verlaat Soest en luister ondertussen naar een podcast van “Echt gebeurd”, altijd vermakelijke verhalen. Normaal vind ik het heel relaxed om tijdens een activiteit naar wat gebabbel te luisteren, maar de combinatie Podcast – Wind – Stem Google Maps is me teveel. Ik hou het bij de mevrouw van Google Maps.

Vanaf Baarn moet ik zo richting Hilversum. Heb ik net nog op een papiertje geschreven.
Maar Mevr. Google Maps wil niet dat ik afsla. Twijfel, twijfel. Luister ik naar mijn eigen stem of naar die van haar?

Ik weet dat ik het oriëntatievermogen van een paasei heb, dus de keuze is makkelijk. Ik kies voor Mevr. Google Maps. En daar ga ik. Linksom, rechtsom, onder de snelweg door.

Op de achtergrond hoor ik mijn eigen innerlijke stemmetje piepen: “Gaat niet goed zo”.

Even stoppen om de route te bekijken. Een aardig mijnheer op leeftijd vraagt of hij me kan helpen. Helemaal naar Haarlem??? Nee, dan moet je terug. Of nee wacht. Je kunt ook rechtdoor en dan onder het bruggetje naar links om vervolgens voor het viaduct rechtsaf te slaan. Ja, ik fietste vroeger ook heel veel, blah, blah, blah.

Na dit pauzemomentje snel weer verder. Mijnheer zijn aanwijzingen gaan verloren in de harde wind en ik vertrouw maar weer op de instructies van Mevr. Google Maps.

Ben al een paar kilometer aan het trappen en het blijft verdacht stil. Ik zet mijn geluid wat harder, maar hoor niks. Lekker dan. Dan maar op mijn gevoel naar rechts.

Bij het volgende kruispunt zwijgt mijn zesde zintuig als het graf. Ik ga in de remmen om voor de zoveelste keer op mijn telefoon te kijken. Google Maps staat aan. Waarom hoor ik dan niets?

MISSCHIEN OMDAT JE JE DOPJES NIET MEER IN JE OREN HEBT?
Gelukkig kan ik altijd om mijn eigen stommiteiten lachen.

Waar gaat dit heen?

Ik keer om. Windje mee. Het leven is mooi!

Aan mijn rechterkant zie ik een bekende voetbalvereniging. Hè, ben ik nu pas hier?
Ik heb het bange vermoeden dat ik al aardig wat extra kilometers in de benen heb.

Het eerste uur zit erop en ik zie eindelijk mijn eerste paddestoel in het Goois Natuurreservaat.
Nu kan ik met zekerheid vaststellen dat ik ben omgereden, zo’n 6 kilometer.
Als dat ieder uur zo gaat.

De verleiding is groot

Vanaf nu focussen, Chantal. Telefoon in de hand om de route beter te kunnen volgen.

Heerlijk door het bos, ik zet even flink aan en trap al die recreatiefietsers eruit!

Een fietscrossbaan trekt mijn aandacht, maar ik kies voor snelheid maken op de kaarsrechte weg voor me.

Eén lang stuk door natuurgebied. Daar kan niets fout aan gaan.

Wind mee, cadeautje!

Links en rechts watertjes, rietstengels glanzend in de zon,
het groene gras, de lente is begonnen.

Met de wind in de rug rij ik sneller en sneller.

Jiieeehaaa. Het is prachtig, dit is vrijheid.

Op de weg naar Weesp haal ik weer wat fietsers in. Een mijnheer met lang hippie haar rijdt relaxed voor me. Dat lange haar herken ik. “Hé, had ik u niet eerder gezien?” roep ik in het voorbijgaan en kijk achterom. Lachend knikt die van ja.

Huh, hoe kan dat nou?

Bij Driemond scheur ik 2 heertjes voorbij. Ik hoor ze nog net tegen elkaar zeggen: “Dat is de 2e keer dat die dame langsrijdt”.

Nu weet ik het zeker: Die hebben een betere routeplanner dan ik!

Niets aan te doen, ik ga vol goede moed verder.

Pitbull gesignaleerd

Dáár het bordje Amsterdam. No worries, ik ga goed.

Plots ben ik in de bewoonde wereld en rij ik dwars door de Bijlmer. Bijzondere rit is dit aan het worden.

Telefoontje weer in de hand. Hoe kom ik hier zo snel mogelijk uit? Het is gelukkig nog licht.

Even stoppen. Ik begrijp niet waar Mevr. Google Maps me nu naar toestuurt. Wil ze me echt dwars door hartje Amsterdam laten fietsen? Ik zie me al rijden op de Dam. Nou nee, lijkt me geen goed idee.

Ik stel de route opnieuw in. Nog maar een stukkie omrijden.

Het is gezellig druk in de Watergraafsmeer. Eerst geniet ik nog van de reuring. De terrassen zitten vol, de mensen zijn vrolijk en ik krijg een beetje een “thuiskomen” gevoel.

Tringelingingeling!

Niet voor lang. Het ruikt hier ook naar gras, maar dan van een iets heftiger soort. Inhalen van een groep fietsende toeristen voor je is lastig met die tram naast je. Al die stoplichten zijn ook best irritant. Ik wil het clubje fietsers rechtsom over het stoepje voorbij schieten en dan snel doorrijden. Het verkeerslicht springt op rood en ik twijfel. En met twee voetjes vastgeklikt kun je je voorstellen wat er bij twijfel gebeurt… ik val om! Mijn helm vangt de klap op. Minimale schade aan mijn knie. De toeristen kijken onnozel als ik weer opkrabbel. Ik word nu wel een beetje sacherijnig. Tijd voor een pauze. Aan de gracht eet ik mijn pannenkoekje op en kom weer een beetje bij. Ik check mijn telefoon en zie dat de batterij langzaam leeg raakt. Snel stap ik weer op het fietsje.

Oude “huis” + oude werkplek

De route is me nu bekend. Via ons oude huis op het Westerdok rij ik langs mijn oude werk op
Sloterdijk en zie een bordje Haarlem.

Schelpjes langs het fietspad wijzen erop dat ik dichterbij de kust kom. Ik krijg hier en daar kramp, de vermoeidheid slaat toe. Mevr. Google Maps zwijgt ondertussen, nu voorgoed. Dat betekent dat ik nu echt op mezelf ben aangewezen.

Wat een saai stuk langs zo’n bedrijvengebied.
Een scooter haalt me in. Ik denk aan vroeger. Hoe ik aan de arm van een vriendin hing. Zij op de brommer en ik ernaast. Wat een genot het was om mijn pedalen te laten rusten.

Het begint te schemeren. Voor me rijdt een man op een racefiets. Capuchon op, zwaar kettingslot mee. Da’s geen echte wielrenner, bedenk ik me. Ik haal in en zie vanuit mijn ooghoeken een onguur type. Ik versnel. Voor zover als dat nog gaat.

Daar is Haarlem. Ik hoor de meeuwen. Wat een tegenwind. Waar moet ik heen? Ik check de plattegrond in het bushokje. Natuurlijk ligt mijn bestemming aan de andere kant van de stad!

19.20 uur

I made it!

Het is ondertussen donker.

Na nog 3 keer de weg te hebben gevraagd zie ik een groot neonbord oplichten met “Bison Bowling”. Ik heb het gehaald!

Ik ben 1,5 uur later dan verwacht en heb in totaal 86 kilometer gereden (slechts 18 kilometer om). Het bowling uurtje met de familie is allang voorbij. Niet dat ik dat heel erg vind: ik ben tenslotte een fietser en geen bowler 😉

Iedereen zit lekker te eten als ik bezweet binnenkom. Geen fanfare, geen spandoeken.

Creatieve donatiepot

Wel 2 blije dochters en een opgeluchte schoonmoeder. Manlief had er alle vertrouwen in dat ik er, op mijn manier, wel zou komen.

Schoonmama haalt ondertussen met een prachtig zelfgemaakt donatiepotje een leuk bedrag op aan sponsorgeld voor de Racing RoyALS.

Omkleden, daar heb ik geen puf meer voor. Moe en plakkerig, maar super voldaan schep ik mijn bord vol met lekkere dingen van het buffet.

Dat heb ik verdiend.

En dit heb ik geleerd:

• Vertrouw niet altijd op Google Maps, luister naar je intuïtie
• Doe je oortjes altijd weer in nadat je de weg hebt gevraagd!
• Vertrouw die oude mannetjes onderweg niet. Die willen een leuk gesprek maar de route naar Haarlem kennen ze niet
• Vertrouw niet altijd op intuïtie, luister naar Google maps
• Bereid je route beter voor
• Investeer in een telefoonhouder op je fiets
• Ik kan mezelf best goed 5 uur op een racefiets vermaken
• Ik drink beter uit een pakje met een rietje, dan uit een bidon
• Ik moet meer drinken, want bidon was na 5 uur nog niet leeg
  (dat scheelt dan wel weer een plaspauze in een open weiland!)
• De Bijlmer is minder spannend dan je denkt
• Een zonnebril is best handig als je aan het einde van de rit geen bloeddoorlopen ogen wilt hebben
• Oom Arie heeft ook de Mont Ventoux gefietst. Zijn tip: een goed verzet en heel vaak de Amerongse berg op en af.
  Oké oom Arie, als ik van deze rit ben bijgekomen dan doe ik dat zeker!

Bijna in 1 rechte lijn op mijn doel af ;-)

Eenzaam op weg naar de top? is maar een uitdrukking.

Het is wat je ervan maakt!

Wordt vervolgd

Ps: Wil je me in de voorbereiding naar de Tour du ALS toe sponsoren? Dat zou ik top vinden.
Samen met 12 andere Racing RoyALS wil ik de dodelijke ziekte ALS de wereld uit trappen. Daarvoor beklimmen wij op 3 juni de Mont Ventoux in Frankrijk.

Iedere donatie is welkom op: http://deelnemers.tourduals.nl/team/120/donaties/

Je kunt je ook nog aanmelden voor de sessie  Presenteren ALS jezelf aanstaande donderdag.

Jij geeft een donatie en ik help jou om beter te presenteren!

Voor meer informatie lees ook mijn blog Ik zie er als een berg tegenop

Dank voor je support!